นโยบายสาธารณะ ทางออกในมือเรา
ชีวิตทุกวันนี้ของครอบครัวลุงน้อยไม่ได้สบายเลย ลำบากกว่าแต่ก่อนที่อุตสาหกรรมจะเข้ามาซะอีก มีรายได้จากต้นไม้ในสวนที่บ้านวันละไม่ถึงร้อยบาท ปีนี้มะม่วงติดลูกให้เห็นหลายลูกหน่อย มีผักแต้วอยู่หลายกอ พอให้เก็บกินเก็บขายได้บ้าง

“ พูดถึงผักแต้วเนี่ย ลุงสังเกตเห็นใบมันมีจุดสีขาวๆ เวลาฝนตกมาเนี่ยนะ ก็ไม่รู้ว่ามันจะอันตรายกับคนกินไหม เราก็ไม่มีความรู้เรื่องแบบนี้ เก็บไปให้คนเขากินก็ไม่สบายใจนัก ไม่รู้ว่ามันมีสารอะไรอยู่หรือเปล่า “

ดูเอาเถอะขนาดลุงน้อยเป็นแค่ชาวบ้านชายขอบรอบนิคมอุตสาหกรรม ไม่ได้มีความรู้เรื่องมลพิษสารปนเปื้อนอะไรกับเขา แต่ก็ยังมีจิตใจที่เป็นห่วงมนุษยชาติร่วมโลกด้วยกัน แล้วคนที่เกี่ยวข้อง ทั้งตัวต้นเหตุแห่งการก่อมลพิษโรงงานอุตสาหกรรม ตัวกำกับดูแลที่เป็นหน่วยงานของรัฐ ทำอะไรกันอยู่... ลุงน้อยบอกกับเราว่า เรื่องร้องเรียนเกี่ยวกับมลพิษ และสุขภาพเนี่ยไปร้องมามันทุกกระทรวงทบวงกรม ร้องจนคนในเครือญาติลุงเป็นมะเร็งตายไป 5 คนแล้ว และภรรยาลุงก็กำลังเป็นมะเร็งอยู่อีกคนนี่ ก็ยังไม่เห็นมลพิษมันจะหายไป มีแต่คนในมาบตาพุดนั่นแหละที่หายไปที่ละคนสองคน เป็นใบไม้ร่วง..อยากจะฝากไปถามคนที่เขามาทำมาหากินกับทรัพยากรของเราที่ระยองว่า...พวกท่านมีคุณธรรมกันไหม เห็นแก่สิ่งมีชีวิตของคนที่อยู่ที่นี่หรือเปล่า คน สัตว์ ต้นไม้ ที่นี่อยู่กันอย่างเจริญขึ้นหรือเลวลง...20 กว่าปีแล้วนี่ อุตสาหกรรมให้อะไรกับคนระยอง..เราไม่เคยเรียกร้องขออะไรที่เป็นเงินเป็นทอง เราขอแค่ให้ท่านดูแลโรงงานท่านให้สะอาด อย่าทำน้ำเราเสีย อย่าทำอากาศเราเสีย ขอพื้นที่ให้เราได้หายใจบ้าง ขอแค่นั้นจริงๆ..”

ลุงน้อยรู้ไหมว่าคนระยองนะรวยที่สุดในประเทศไทยนะ รายได้GDP ต่อคนต่อหัวต่อปี 996,075 บาท แต่ทำไมชีวิตของลุงน้อย ถึงยังคงต้องใส่เสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ ทั้งที่เสียสละที่ดินให้โรงงานมาสร้างไปตั้ง 19 ไร่ ลุงน้อยไม่สูบบุหรี่ ไม่ดื่มเหล้า ใช้ชีวิตสมถะพอเพียง แต่ก็ยังหาความสบายทางกายทางใจยังไม่ได้ แล้วตัวเลข 996,075 บาท ต่อคนต่อหัวต่อปีที่ผู้บริหารจังหวัดชอบแอบอ้าง อ้างอิงถึง มันเป็นตัวเลขรายได้ของใคร...ใครคือคนที่รวยที่สุดในระยอง..