นายไพบูลย์ กล่าวถึงเหตุผลที่ทำหนังสือแสดงเจตนาตามมาตรา 12 ว่า การเขียนหนังสือแสดงเจตนาฯ ของตนนั้น ทำขึ้นก่อนที่กฎกระทรวงจะประกาศใช้เสียอีก คือเขียนและใช้ในโรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ กทม. ตั้งแต่วันที่ 10 เม.ย. 2554 ที่ผ่านมา ส่วนหนึ่งเพราะตนรู้ว่าใน พ.ร.บ.สุขภาพมีประเด็นนี้อยู่ แต่ที่ตัดสินใจเขียนหนังสือดังกล่าวก็เพราะป่วยหนัก และต้องมีการผ่าตัดที่เสี่ยงต่อการเสียชีวิตสูง และอายุก็มากอยู่มาถึง 70 ปีแล้ว จึงปรึกษาคนในครอบครัวได้แก่ภรรยาและลูกจนเขียนหนังสือแสดงเจตนาด้วยลายมือขึ้นมา เพราะไม่อยากให้ตัวเองและคนข้างหลังไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือแพทย์ที่ให้การรักษาต้องเป็นห่วงหรือรับภาระอย่างไม่จำเป็น หากผลการผ่าตัดไม่ได้ทำให้ตนดีขึ้น โดยเนื้อความบางส่วนระบุว่า
ขณะทำหนังสือนี้มีสติสัมปชัญญะสมบูรณ์ แต่ร่างกายเจ็บป่วยต้องได้รับการรักษาพยาบาล ซึ่งอาจเกิดสภาพใดสภาพหนึ่ง ที่ทำให้เกิดปัญหาในการตัดสินใจของแพทย์และญาติผู้ใกล้ชิด เกี่ยวกับการรักษาไว้ซึ่งชีวิตของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าไม่มีความทุกข์ความกังวลหรือความวิตกห่วงใยใด ๆ เกี่ยวกับการมีชีวิตหรือไม่มีชีวิต และเมื่อสถานการณ์เป็นในลักษณะที่ชีวิตของข้าพเจ้าจะจบสิ้นลง ข้าพเจ้ายินดี เต็มใจ และประสงค์ที่จะให้ชีวิตของข้าพเจ้าจบสิ้นไปตามธรรมชาติ โดยไม่ประสงค์จะให้มีการใช้วิธีหรือเทคโนโลยีที่ยุ่งยาก ซับซ้อน หรือผิดธรรมชาติจนเกินสมควร เพียงเพื่อจะยืดการมีชีวิตอยู่ของข้าพเจ้าให้นานที่สุด