จากมติสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ ครั้งที่ 10 ที่ผ่านมา ณ ศูนย์การประชุมอิมแพคฟอรั่ม เมืองทองธานี นพ.ศุภกิจ ศิริลักษณ์ ประธานกรรมการจัดสมัชชาสุขภาพแห่งชาติ กล่าวว่า มีระเบียบวาระใหม่ที่เสนอเข้าพิจารณาหาฉันทมติใน 4 ประเด็นสำคัญ ได้แก่ (1) การส่งเสริมให้คนไทยทุกช่วงวัยมีกิจกรรมทางกายเพิ่มขึ้น (2) ชุมชนเป็นศูนย์กลางในการป้องกันและแก้ไขปัญหายาเสพติด (3) การพัฒนาพื้นที่เล่นสร้างเสริมสุขภาวะของเด็กปฐมวัยและวัยประถมศึกษา และ (4) การจัดการขยะจากการที่ทั่วโลกมองว่า ปัญหาขยะอาหารว่ากำลังอยู่ในภาวะ “วิกฤต” ปริมาณขยะอาหารที่เพิ่มขึ้นไม่เพียงแต่ทำให้โลกต้องสูญเสียงบประมาณมหาศาลในแต่ละปีเพื่อจัดการขยะจากอาหารพวกนี้ แต่ขยะอาหารส่งผลกระทบสำคัญอย่างยิ่งกับการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ ในเชิงปริมาณการปล่อยก๊าซเรือนกระจก หากเทียบเป็นประเทศ ขยะอาหารนั้นถือเป็นประเทศอันดับที่ 3 รองจากการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของสหรัฐอเมริกาและจีน นั่นเป็นเหตุผลที่ใน 2-3 ปีที่ผ่านมา ปัญหา “ขยะอาหาร” ถูกหยิบยกขึ้นมาเป็นหนึ่งในวาระของโลก อย่างในเป้าหมาย 12.3 ของเป้าหมายการพัฒนาที่ ที่ระบุว่าต้องการให้ประเทศทั่วโลกจะต้องบรรลุเป้าหมายนี้ร่วมกันในการลดขยะอาหารลงให้ได้ครึ่งหนึ่งภายในปี 2573

รายงานข่าวความก้าวหน้าในการจัดการขยะ ในเวลาที่ผ่านมามีความเคลื่อนไหวจากนานาประเทศเกี่ยวกับความพยายามในการแก้ไขปัญหานี้ เช่นในเวที วิกฤตขยะอาหาร: ความจริงที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออก สำนักข่าวออนไลน์ไทยพับลิก้า รายงานว่า ดร.อำไพ หรคุณารักษ์ ผู้อำนวยการสถาบันสิ่งแวดล้อมไทย นักวิชาการด้านความยั่งยืน ได้หยิบยกประเด็นเกี่ยวกับการออกกฎหมายล่าสุดเกี่ยวกับขยะอาหารของฝรั่งเศส ซึ่งถือเป็นกฎหมายที่มีความก้าวหน้าในเรื่องนี้ เป็นกฎหมายที่ห้ามซูเปอร์มาร์เก็ตทิ้งหรือทำลายอาหารที่เหลือหรือหมดอายุ แต่ให้ต้องนำไปบริจาคให้กับองค์กรการกุศล หรือนำไปทำเป็นอาหารสัตว์ การผ่านกฎหมายของรัฐบาลฝรั่งเศสครั้งนี้ เป็นความพยายามที่จะลดปริมาณขยะอาหารในประเทศให้ได้ครึ่งหนึ่งภายในปี 2568 หลังจากที่ก่อนหน้านี้เคยมีรายงานการศึกษาหนึ่งที่ระบุว่า ปริมาณการทิ้งอาหารของชาวฝรั่งเศสโดยเฉลี่ยสูงถึงราว 20-30 กิโลกรัมต่อปี และในประมาณ 7 กิโลกรัม เป็นอาหารที่ยังอยู่ในบรรจุภัณฑ์อย่างสมบูรณ์ ซึ่งพฤติกรรมดังกล่าวก่อให้เกิดขยะอาหารมากถึง 7.1 ล้านตัน และทำให้ประเทศต้องรับภาระค่าใช้จ่ายมากถึงปีละ 20,000 ล้านยูโร ดร.อำไพกล่าวว่า ยังมีอีกหลายประเทศให้ความสำคัญกับการจัดการปัญหาขยะอาหารอย่างเข้มข้น เช่น ฮ่องกง ที่มีมาตรการหลากหลายภายใต้พิมพ์เขียวการใช้ทรัพยากรอย่างยั่งยืน สหรัฐอเมริกา ที่มีการทิ้งอาหารมาก ใช้การออกกฎหมายควบคู่กับการสร้างแรงจูงใจผู้บริโภค โดยมีเป้าหมายที่จะลดขยะอาหารให้ได้ร้อยละ 5 ภายในปี 2573 หรือกระทั่งปากีสถาน ที่มุ่งเน้นการลดความสูญเสียอาหารตั้งแต่ต้นทาง โดยมีการสร้างคลังเก็บพืชผักเพื่อลดการสูญเสียระหว่างการบรรจุและการขนส่ง ฯลฯ ซึ่งทั้งหมดสะท้อนให้เห็นนโยบายและมาตรการในการแก้ปัญหาขยะอาหารที่ทางออกขึ้นอยู่กับเงื่อนไขและโจทย์ที่แตกต่างกัน “บริบทของแต่ละประเทศนั้นแตกต่างกัน สหรัฐอเมริกา หรือในยุโรป ประเทศที่พัฒนาแล้วจะมีขยะอาหารค่อนข้างมาก แต่สำหรับประเทศกำลังพัฒนาหรืออย่างในประเทศไทยเรามีการสูญเสียอาหาร 2 ส่วน คือ ในส่วนที่ผลิตหรือขนส่ง อีกส่วนหนึ่งคือส่วนที่ถูกทิ้ง โดยส่วนของการผลิตคือส่วนที่มากกว่า ดังนั้น มาตรการในการบริหารจัดการอาจจะแตกต่างกันไป” ดร.อำไพกล่าว