การชี้แจงประเด็นดังกล่าวคือ นพ.อำพล จินดาวัฒนะ เลขาธิการคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ (คสช.) โดยให้เหตุผลว่า มีข้อมูลทางวิชาการ พบว่ากองทุนดังกล่าวเป็นการขยายความช่วยเหลือจากมาตรา 41 ของ พ.ร.บ.หลักประกันสุขภาพแห่งชาติ ที่ต่างประเทศ เช่น สวีเดน นิวซีแลนด์ นอร์เวย์ และ เดนมาร์ก ที่สามารถช่วยให้ประชาชนพอใจมากขึ้นจากการช่วยเหลือเบื้องต้น และสามารถลดการฟ้องร้องทางแพ่งเพื่อเรียกค่าเสียหายได้
ขณะที่ฝ่ายแพทยสภาอย่าง นพ.สม ศักดิ์ โล่ห์เลขา นายกแพทยสภา ก็คัดค้านสุดเหวี่ยงด้วยข้อมูล ที่ระบุว่า ที่ประเทศสวีเดนนำเม็ดเงินมาจ่ายค่าชดเชยเยียวยาแก่ผู้ที่ได้รับความเสีย หายฯ นั้น มาจากภาษีท้องถิ่นของประชาชน ดังนั้น จึงไม่ต้องใช้งบจากรัฐบาล เพราะเกรงว่างบประมาณประเทศถูกใช้ไปจนหมด ถ้าหากมีผู้ฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจำนวนมหาศาล ไทยจึงทำไม่ได้ เพราะ 1.ความโปร่งใสที่อยู่ถึงอันดับที่ 84 ของโลก ขณะที่สวีเดนและนิวซีแลนด์ อยู่อันดับ 1 และ 3 เขาจึงสามารถใช้ระบบรัฐสวัสดิการที่ประชาชนต้องเสียภาษีสูงได้ อีกทั้งประเทศเหล่านั้นมีประชากรน้อย ซึ่งขนาดประเทศมหาอำนาจอย่างอเมริกายังไม่สามารถนำมาใช้ได้ เพราะมองเห็นผลที่ไม่คุ้มค่า เพราะเชื่อว่ากฎหมายนี้จะทำให้การดูแลบริการเลวลง แต่ต้องเสียเงินมากขึ้น ซึ่งผู้ร่างหวังจะได้เป็นผู้บริหารกองทุนจำนวนหลายหมื่นล้านบาท และสร้างเครือข่ายทั่วประเทศอีกด้วย
ในเรื่องนี้เองทำให้สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข (สวรส.) เปิดเวทีให้ข้อมูลถึงระบบการชดเชยความเสียหายฯ ในหัวข้อ กม.คุ้มครองผู้ป่วย ประสบการณ์ต่างแดน : เรียนรู้และเข้าใจก่อนตัดสินใจ ซึ่ง รศ.ดร.ลือชัย ศรีเงินยวง” นักวิชาการโครงการสังคม ศาสตร์สุขภาพ คณะสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ ม.มหิดล สรุปว่า ประเทศไทยสมควรมีระบบการชดเชยโดยไม่พิสูจน์ถูกผิดนี้แต่ทุกฝ่ายต้องหยุดถก เถียงกันแล้วเข้ามามีส่วนร่วมในการออกแบบระบบ โดยการบูรณาการวิธีการบางวิธีจากต่างประเทศมาใช้ เพราะระบบดังกล่าวนั้นมีความซับซ้อนด้านกลไก เนื่องจากแต่ละประเทศนั้นแตกต่างกัน ทั้งแหล่งเงิน ประชากร รวมถึงหลักคิดที่ขึ้นอยู่กับวัฒนธรรม
ที่มาข่าว Manager Online 13 ส.ค. 2553